การใช้ประโยชน์จากวัฒนธรรมจีนของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้:
กรณีศึกษางานฉลอง 600 ปี การเดินเรือของเจิ้งเหอในอินโดนีเซีย สิงคโปร์ และมาเลเซียเมื่อ ค.ศ. 2005
อ่านบทความฉบับเต็มได้ในวารสาร กระแสอาคเนย์ ฉบับที่ 76 (เมษายน 2553) หน้า 10-26
หรือที่
http://tdc.thailis.or.th/tdc//browse.php?option=show&browse_type=title&titleid=38591&query=%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%B4%E0%B8%9E%E0%B8%A5&s_mode=any&d_field&d_start=0000-00-00&d_end=2553-10-18&limit_lang&limited_lang_code&order&order_by&order_type&result_id=12&maxid=16 การจัดงานฉลอง 600 ปีการเดินเรือของเจิ้งเหอในอินโดนีเซีย สิงคโปร์ และมาเลเซียไม่ได้มาจากแรงผลักดันของทางการจีนหรือชุมชนคนเชื้อสายจีนในประเทศเหล่านี้แต่เพียงเท่านั้น หากแต่ยังเป็นความต้องการของรัฐบาลของประเทศเหล่านี้ที่จะใช้วัฒนธรรมจีนเพื่อส่งเสริมผลประโยชน์ของตนในด้านต่างๆ โดยสิ่งที่เหมือนกันในสามประเทศก็คือ รัฐบาลต้องการส่งเสริมกิจกรรมของคนเชื้อสายจีนเพื่อให้คนเหล่านี้เป็นสะพานในการสร้างปฏิสัมพันธ์ทางการค้าและการลงทุนกับสาธารณรัฐประชาชนจีนซึ่งมีบทบาทในระบบเศรษฐกิจโลกมากขึ้นนับจากการเปิดประเทศเมื่อ ค.ศ. 1978 เป็นต้นมา แต่กระนั้นก็ยังมีปัจจัยอื่นๆ ที่แตกต่างกันไปที่ทำให้รัฐบาลของแต่ละประเทศสนับสนุนกิจกรรมดังกล่าว สำหรับอินโดนีเซียแล้ว เจิ้งเหอคือสัญลักษณ์ของการอยู่ร่วมกันอย่างสันติโดยไม่แบ่งแยกเชื้อชาติและศาสนา ซึ่งสอดคล้องกับความปรารถนาของทางการอินโดนีเซียนับแต่ได้รับเอกราชที่จะสร้างบูรณาการแห่งชาติ (national integration) ให้บังเกิดขึ้น ในส่วนของสิงคโปร์ เจิ้งเหอคือสัญลักษณ์ของเครือข่ายทางการค้าและความเป็นพหุสังคมซึ่งสอดคล้องกับพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของสิงคโปร์ในฐานะที่เป็น “ชาติ” ที่เติบโตขึ้นมาโดยอาศัยปฏิสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจกับโลกภายนอกเป็นสำคัญ และสำหรับมาเลเซีย รัฐบาลพรรคอัมโนสนับสนุนกิจกรรมของคนเชื้อสายจีนเพื่อแย่งชิงคะแนนเสียงจากพรรคฝ่ายค้าน รวมทั้งยังใช้กิจกรรมทางวัฒนธรรมดังกล่าวมาส่งเสริมการท่องเที่ยวอีกด้วย ทั้งหมดนี้สะท้อนให้เห็นความพยายามของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่จะใช้วัฒนธรรมจีนและชุมชนคนเชื้อสายจีนให้เกิดประโยชน์อย่างรอบด้าน
