ความสัมพันธ์ระหว่างจีนกับอาณาจักรเหลียว ซีเซี่ย และจิน:
ภาพสะท้อนความยืดหยุ่นทางการทูตสมัยราชวงศ์ซ่ง
(ค.ศ. 960 – 1279)[1]
China’s Relations with the Liao, Xixia, and Jin:
A Reflection of Diplomatic Flexibility during the Song
Dynasty (960 - 1279 AD)
สิทธิพล เครือรัฐติกาล[2]
Sitthiphon
Kruarattikan
บทคัดย่อ
บทความนี้ต้องการชี้ให้เห็นว่าการทูตของจีนในสมัยจักรวรรดิมิได้จำกัดอยู่เฉพาะในระบบบรรณาการที่มองว่าจีนเป็นศูนย์กลางเท่านั้น
หากแต่มีแบบแผนและธรรมเนียมทางการทูตที่หลากหลายและปรับตัวตามสภาวะแวดล้อมภายนอกที่เปลี่ยนแปลงไป ในสมัยราชวงศ์ซ่ง (ค.ศ. 960 -1279) การทูตจีนมีลักษณะยืดหยุ่นและมุ่งเน้นผลสัมฤทธิ์จนทำให้ราชวงศ์ดังกล่าวสามารถอยู่รอดได้ท่ามกลางภัยคุกคามจากอาณาจักรเหลียว
ซีเซี่ย และจิน เป็นเวลารวมกันถึงสามศตวรรษ
คำสำคัญ: จีน
การทูต ราชวงศ์ซ่ง อาณาจักรเหลียว อาณาจักรซีเซี่ย อาณาจักรจิน
Abstract
This article argues that diplomacy
of imperial China was not only carried out under the tribute system with sinocentric
assumptions, but also practiced with multiple patterns and traditions,
reflecting its adaptation to changes in external environment. During the Song
Dynasty (960 - 1279 AD), Chinese diplomacy, under threats from the Liao, Xixia
and Jin, was implemented with flexibility and pragmatism which resulted in the Song
survival for three centuries.
Keywords: China, Diplomacy, Song Dynasty, the Liao,
the Xixia, the Jin
ดาวน์โหลดได้จาก http://mekongjournal.net/images/mekong/th91_01.pdf
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น